กลับบ้านช่วงปีใหม่ ช่วงชิงจังหวะตอนฝนหยุด เกาะชายเสื้อแม่ไปตักบาตรเอาบุญที่วัด แม่หิ้วชั้น(ปิ่นโต) มัน(ผม)หิ้วกล้อง ถึงวัดก็สำรวจวัดก่อนเลย เดินไปเจอป้าย แวะอ่านและพูดออกมาคนเดียวเหมือนกระเอกละครช่องสามว่า วัดบ้านเราก็เก่าแก่เหมือนกันนะเนี๊ยะ ในป้ายกล่าวไว้ว่า
"วัดโรง" เป็นวัดโบราณที่ปรากฏประวัติความเป็นมาอยู่ในเอกสารโบราณโดยในแผนที่ภาพกัลปนาวัดพะโคะ ซึ่งเป็นเอกสารโบราณสมัยอยุธยา ปรากฏชื่อวัดโรงว่า "วัดโรงน้อยขึ้นพะโคะ" โดยปรากฏปรากฏอยู่ทางทิศใต้ของวัดโรงใหญ่และอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองพังยาง โดยปรากฏภาพวัดโรงแสดงด้วยรูปภาพอุโบสถที่มีลักษณะเป็นอาคารทรงจั่วหลังคาสองชั้นลดหลั่นกันลงมา พื้นอุโบสถยกสูง
นอกจากนี้ ในหนังสือประวัติวัดทั่วราชอาณาจักร ได้บันทึกประวัติความเป็นมาของวัดโรงไว้ว่า วัดโรงเป็นวัดที่สร้างขึ้นนับตั้งแต่ พ.ศ 2300 เดิมมีนามว่า "วัดบน" อยู่ห่างจากที่ตั้งวัดในปัจจุบันทางทิศตะวันออก ต่อมาสถานที่ตั้งวัดในปัจจุบันมีประชาชนมากขึ้น และได้มาปลูกบ้านเรือนอยู่บริเวณริมคลอง ตำแหน่งที่ตั้งวัดก็ได้ย้ายมาสร้างขึ้นที่ริมคลองในบริเวณที่มีโรงเรือ จึงได้มีนามว่า "วัดโรง" และได้รับพระราชทานวิสงคามสีมา (เขตที่พระเจ้าแผ่นดินพระราชทานแก่พระสงฆ์เป็นการเฉพาะเพื่อใช้สร้างอุโบสถโดยประกาศเป็นพระบรมราชโองการ) ประมาณ พ.ศ 2370
Cr.ป้ายบูรณะ โดย สำนักงานศิลปากรที่ 13 สงขลา กรมศิลปากร กระทรวงวัฒนธรรม
จาก
https://www.facebook.com/supotch.nuallaong
